Arquitectura para a Infancia

Tradicionalmente presentada como arquitecta paisaxista, Lady Allen de Hurtwood (1897‐1976) destacou neste campo tan relacionado coa estética e a percepción. Con todo será protagonista dun modo de facer arquitectura aparentemente afastado dese mundo visual e romántico da paisaxe. Relacionouse coa acción, coa reciclaxe e co residuo. Particularmente identificou a infancia e os espazos de xogo como obxectivo de estudo. Os seus estudos axiña pasan á práctica a través dos seus parques sucios, auténticos “laboratorios urbanos”, zonas onde consegue experimentar con topografías, co xogo libre e coa autoconstrución todo iso aderezado cunha boa dose de risco. Dota aos nenos de materiais, moitos deles informais, pezas recicladas de restos de obras ou demolicións, as súas imaxes de época descargando o seu vehículo particular e sacando bidóns cheos de pinturas, brochas e ferramentas para os nenos dan mostra da súa enerxía e o seu convencemento. Os parques infantís que executaba/proxectaba eran auténticas aventuras, aventuras onde os participantes eran actores principais que participaban do xogo pero tamén da execución, onde se escavan gabias, utilízanse ferramentas ou se prende lume…


Nun intento de triplo salto mortal e para facer aínda máis difícil a historia os seus primeiros prototipos estaban destinados para nenos de especiais dificultades de mobilidade, mutilados ou persoas con reais dificultades de movemento. Precisamente os esquecidos, aqueles que estaban completamente afastados do parque infantil e calquera atracción eran os protagonistas de parques incribles con ramplas imposibles por onde nenos lanzábanse en carros de madeira construídos por eles mesmos. Aínda lonxe dos modelos de inclusión que actualmente se tentan defender desde a pedagoxía nos espazos lúdicos e educativos, Lady Allen ofrecía estes espazos no Londres que lle tocou vivir.


A súa publicación Adventure Playgrounds froito da súa experiencia replicando máis de 500 “laboratorios” de xogo é a día de hoxe unha guía chea de modernidade e completamente válida desde un punto de vista pedagóxico, o risco segue sendo un factor fundamental no desenvolvemento da infancia e a súa xestión un delicado tema de discusión.


O que nos ofrece Lady Allen na súa obra non é un proxecto, nin un catálogo de elementos de xogo, é máis ben unha guía de boas prácticas, unha formulación para afrontar o espazo de xogo de maneira universal, unha arquitectura que permita ser educativa, divertida e liberadora.

 

 

 


Deixar unha resposta